'Dat kleine ding redt zich wel op die berg '

Aldus de gids, over mij. Het is inderdaad gelukt maar wel met wat moeite.

De afgelopen vier dagen was ik diep in de binnenlanden van Suriname. Na een busreis van zo’n 5 uur en een boottocht van 2,5 uur kwamen we aan op ‘Fungueiland’, gelegen in de omgeving de Ralleighvallen wordt genoemd. Het was een prachtig eilandje aan de Commewijnerivier. Omringd door alleen maar groen en het hard stromende water van de rivier hebben we ons tentenkampje opgebouwd. Op de boot had het even flink geregend waardoor we nog zo’n half uur met z’n tweeën onder een regenponcho moesten doorbrengen. Dit leverde dan wel weer wat leuke foto’s op. Bij aankomst was het even hopen dat alle spullen droog waren gebleven en dat was gelukkig het geval. Snel hebben we ons tentenkamp voor drie nachten opgezet. Gezellig tussen de andere houten hutjes die verdacht veel van spookhuizen weg hadden. Heel donker, klapperende vensters en enge beesten. Een van die kamers in een van die huisjes werd ons toegewezen, zodat we daar gebruik konden maken van de toilet. We sprongen een gat in de lucht. (maar niet echt van blijheid hihi:D) Maar goed, we wilden immers zelf naar de jungle.

Toen we ons kamp hadden staan hebben we even lekker gezwommen, een boekje gelezen en noodles gegeten. Tijdens het eten kwam een meneer naar ons toe lopen met de vraag of we aapjes wilden voeren. EH NATUURLIJK! :D In een van de bomen op het eiland zaten wel 10 meneer Nielson aapjes.(uit Pipi Langkous) Ze pakten de stukjes banaan zo uit je handen. Dus zo konden we nog even wat mooie foto’s maken, net als van een paar andere gigantische zwarte vogels. Dat het eiland nog veel meer dierlijke bewoners heeft zouden we de rest van de dagen wel achterkomen. Voornamelijk ’s avonds en ’s nachts. :D

Na de eerste nacht in het tentje werd ik behoorlijk ziek wakker. Waarschijnlijk van de malariapillen. Ik voelde me echt beroerd. De planning voor die dag was om de berg op te gaan. Hier was ik niet echt blij mee op dat moment. Maar ik was niet voor niets 8 uur gereisd, dus ik besloot toch mee te gaan. Bepakt stapten we een bootje in om vervolgens een stukje te varen. We werden afgezet aan een bosrand bij een Soela. Daar zou de klim naar de berg beginnen. De tocht tot de voet van de berg zou 2,5 uur lopen zijn. En het laatste stukje de berg op slechts 20 minuten. Vol goede moed begonnen we onze tocht. Aangezien we in de tropen waren was iedereen al meteen doorweekt van het zweet. Het water dat je dronk kwam er letterlijk aan alle kanten weer uit. Behalve aan de onderkant. Ik heb zoveel gedronken maar hoefde niet een keer m’n blaas te legen. Helemaal nier erg in het jungle.:D Onderweg liet de gids ons handige trucjes voor de jungle zien. Maar ook mooie planten en lekkere vruchten. We hebben onderweg ook heel veel apen gezien, verschillende soorten. Heel gaaf! Ook hebben we een mooi gifkikker en schildpadden gezien. Eerst een heel kleintje en later op de terugweg nog een hele grote.

Eenmaal bij de voet van de berg aangekomen hebben we even snel wat gegeten. Als het zou regenen zouden we de berg niet op mogen, omdat hij van graniet is en dat wou de glad zijn. Het had niet geregend, dus gelukkig mochten we de berg op. Inmiddels was ik me niet echt fitter gaan voelen, maar nu was ik er immers bijna dus nu moest en zou ik ook die berg op. We moesten letterlijk met handen en voeten naar boven klimmen. Ergens onderweg hadden we de top van de Voltzberg al kunnen zien. We hebben ons op dat moment allemaal afgevraagd hoe we in vredesnaam die op zouden moeten komen. Aangezien het bijna een kale rots was. Nou zo dus, op handen en voeten. Geen veiligheidskabels of iets, verstand op 0 en klimmen maar. Het laatste stuk was echt heel zwaar, vooral omdat de zon erg fel was. Maar het uitzicht was echt echt prachtig! Je kon zo ver kijken over de uitgestrekte regenwouden van het land. Echt prachtig. Nadat we hier wat mooie foto’s hadden gemaakt, zijn we weer gedaald want het was bijna niet uit te houden daarboven. Bij de afdaling hebben we ook nog wat mooie foto’s gemaakt ook van de bijzondere cactussen die er groeiden. Eenmaal beneden bij de berg begon het te regenen, dus we hadden heel veel geluk gehad. Nu moesten we weer beginnen aan de terugtocht. Dit was best slopend in mijn conditie, maar ik heb het weer allemaal overleefd en was zo blij dat ik toch mee ben gegaan.
Toen we terug waren bij de bosrand heb ik heerlijk in de Soela gezwommen. Daarna zijn we terug gegaan naar het eiland en hebben we ons gebaad in de rivier. Daarna hebben we lekker gekookt en zijn we vroeg ons bed in gedoken. Helaas had dit eiland ook hele grote dikke vieze kikkers als bewoners. Echt ik heb ze nog nooit ZO groot gezien, gadver! Tegen de avond huppelden zij vrolijk over het gras. Dus ik had echt het gevoel dat ik een groot veld met grote dikke kikkers over moest steken, maar het was behoorlijk donker, dus je kon ze niet goed zien. Bah bah, geef me dan toch maar kikkertjes in een poppenbedje. Hihi :D

De volgende dag gingen we een korte wandeling maken bij Lolo Pasi, letterlijk vertaald rollende weg. Vanuit het bootje stapten we bij die Soela aan land. De gids zou ons het een en ander gaan vertellen over planten en hun geneeskrachtige werkingen. Hij liet ons allerlei dingen zien die handig waren als je in het oerwoud moest overleven. Hij liet ons zien hoe je via een telefoonboom kunt communiceren met anderen, hij liet een jodium en knoflookboom zien en natuurkaarsen. (die kon je zo aansteken) Onderweg hebben we ook weer verschillende apensoorten gezien. En tijdens het wandelen lag er opeens een hele giftige slang op het pad. Connie en ik pakten meteen dolenthousiast onze camera. Ik liep zelfs nog even naar de voorkant. Maar opeens begon de gids heel hard te roepen: WEG! WEG DAAR! De slang zat met zijn kop omhoog en blijkbaar al in de aanvalshouding, dus het was echt een wonder dat hij nog niet aangevallen had. Hij kan wel een meter springen en is zeer giftig. Als iemand gebeten was, was het niet zeker geweest of hij/zij Paramaribo nog zou halen. Weer een geluksmomentje. De gids vertelde ook als de moeder haar jongen kreeg, klimt ze in een boom en laat ze ze naar beneden vallen. Als de jongen geboren worden beginnen ze meteen te bijten en zouden ze de moeder meteen dood bijten. De jongen zijn namelijk veel sneller en giftiger dan de oudere slangen. Aan het einde van deze wandeling kwamen we bij de moedervallen aan, echt prachtig!

De laatste avond was er op het eiland nog een bandje gevormd door de bootmannen. Ze noemden zichzelf de ‘Ralleighboys’ en speelden om zelf gemaakte instrumenten. Heel erg gaaf, ik had echt nog gehoopt dit te te zien. Het was echt heel gezellig! De volgende morgen hebben we vroeg opgebroken en zijn we weer naar de stad gegaan.

Zaterdag was hier de laatste dag van de avondvierdaagse. Dit werd feestelijk afgesloten. We hebben hier nog een glimp van ongevangen. Wat maken die mensen er hier een feest van. Ze gaan niet gewoon simpel wandelen, maar er worden hele dansen uitgevoerd met bandjes, heel erg gaaf! Daarna zijn we nog lekker uit eten geweest bij Zus&Zo.

Nu is het hier ochtend. We vetrekken zo op onze laatste trip naar Tonkaeiland. Ik ga nog even snel wat spullen bij elkaar rapen. Dinsdag en woensdag worden drukke dagen om alles nog te regelen. Misschien dat ik dan nog wel even tijd heb om tussendoor de foto’s van afgelopen dagen up te loaden.

Tot snel in Nederland!

Bigi brasa Ciel