'Juf, je hebt nieuwe patta's nah?'

Inmiddels alweer een week voorbij en weer veel avonturen rijker. Helaas is de laatste week stage aangebroken, en zit daarvan inmiddels de helft er al weer op. Ik doe m’n best om zo op het laatste moment nog wat goede dingen achter te laten en nog zo’n leuk mogelijke tijd met de leerlingen te hebben. We doen veel leuke dingen. Alles is nieuw voor de leerlingen, maar ik merk hoe leergierig ze zijn. Ze zijn heel open en enthousiast, al had ik dat in het begin niet echt verwacht. Ze maken zoveel complimentjes en ze vragen zo veel. Ze zijn nieuwsgierig naar mij en naar Nederland. Het viel ze meteen op dat ik nieuwe schoenen had. (titel) Afgelopen heb ik de hele klas opnieuw ingericht en aangekleed. Ik heb een nieuwe hoek in de klas gemaakt en de andere hoek aangevuld met materialen. De leerlingen waren heel erg enthousiast, en vinden het geweldig om erin te spelen. Ook ga ik steeds vaker met de leerlingen naar buiten wat ze hier met de kleuters nooit doen. De kinderen vinden het heerlijk en ik merk dat ze veel met elkaar samen spelen waardoor ze ook in de klas minder ruzie hebben, ze kunnen nu steeds meer van elkaar hebben. Erg fijn om te zien.
Afgelopen week heb ik voor het eerst gezien hoe verjaardagen van de leerlingen op school worden gevierd. De afgelopen weken zijn er wel vaak leerlingen uit andere klassen langs geweest om te trakteren, maar ik had nog geen verjaardag in mijn eigen klas meegemaakt.
Het meisje dat jarig was kreeg net als in Nederland een leuke verjaardagshoed gemaakt van gekleurd papier. Ook werd ze helemaal bestrooid met glitters, overal in haar gezicht en haren. En ook mocht ze in haar mooiste kleren op school gekomen. Heel erg leuk om te zien. Net als in Nederland zingen de kinderen een aantal liedjes voor haar. Daarna ging ze trakteren. Dat wordt hier nogal uitbundig gedaan. Alle leerlingen kregen een flesje frisdrank en een bakje rijst met kip en groente. Heel apart om te zien. Maar wel erg lekker, het is een keer wat anders dan een zakje chips, hihi. :D

Aanstaande donderdag geef ik samen met drie andere studenten van de Pabo Saxion een presentatie aan het team van de Santodorpschool. Als opdracht van school gaan we het team presenteren hoe deze school ideaal te maken is. Althans hoe de school met kleine aanpassingen en veranderingen een hoop kan bereiken met en bij de leerlingen. Ik ben erg benieuwd hoe ze hier op gaan reageren. Ze hebben altijd erg open gestaan voor onze ideeën en aanpassingen, dus ik verwacht dat ze wel onder de indruk zullen zijn. Als afscheidscadeau hebben we een lamineerapparaat voor de school gekocht, zodat ze het materiaal dat ze maken ook mooi kunnen bewaren. Ook gaan we samen met de collega’s nog een dagje uit in Paramaribo. Heel gezellig!

Omdat we hier nog maar een paar weekjes zijn, zijn we de afgelopen week ‘s middags ook veel naar de stad geweest. Om souvenirs te kopen, cadeautjes voor de kinderen op stage en om gewoon lekker rond te struinen en de sfeer van de stad mee te maken. Heel gezellig, overal is muziek. En je maakt er vanalles mee. Op een middag zaten we lekker een ijskoffie te drinken toen er plotseling een groepje Nederlandse jongens op ons afkwam met een gigantische camera. Ze vroegen of we het erg vonden om in een videoclip te komen. Nee de vraag was niet: willen jullie in een videoclip? Dat was al besloten, de vraag was alleen of we het erg vonden. Nou eeh nee. Na even geïnformeerd te hebben waarvoor het was en wat precies onze rol was, stemden we in. We hoefden alleen maar op een terrasje te zitten en te kijken naar twee Surinaamse rappers die langs liepen. Zo gezegd, zo gedaan. Er werden twee pogingen gedaan, en toen stond het erop. Dus waarschijnlijk wordt dit ons debuut om TMF, MTV en wat ook meer, haha.


Afgelopen weekend zijn we op vrijdag weer lekker uit eten geweest bij een gezellige tent. We hebben het niet zo laat gemaakt want zaterdag zouden we om 06:00 vetrekken naar Isadeau. Een vakantie-eiland in het binnenland van Suriname. Niet iedereen ging dit weekend mee, dus we waren met een iets kleine groep, waardoor het meer ruimte was in het busje. Zo konden we nog even een paar uurtjes slapen. Want de reis zou 6 uur gaan duren. Dit eiland bevond zicht wel in een Malariagebied, dus ook wij moesten aan de welbekende pillen. Nadat iedereen elkaar had bang gemaakt met de meest enge bijwerkingen waren er wel wat twijfels over welk merk we nu moesten nemen. Na wat heen en weer gebel naar Nederland en wat bezoekjes aan de apotheek hebben we toch een hopgelijk geschikt soort gevonden. En een aantal bijwerkingen zijn immers beter dan Malaria oplopen.

Het eerste gedeelte van de reis hadden we al vaker gezien met de trips, dus ik besloot op dat stuk even te gaan slapen. Daarna heb ik lekker rondgekeken, want ik wil niks missen natuurlijk! Na zo’n 5,5 uur te hebben gehobbeld en gebobbeld op de rode wegen in het binnenland kwamen we aan bij een dorpje waar we over gingen stappen op een bootje. Hiermee zouden we zo’n half uur over de Surinamerivier gaan varen naar de plaats van bestemming. Nadat alle spullen waren ingeladen en iedereen zich in een prachtig fluoriserend zwemvest had gehesen kon de tocht beginnen. We hebben natuurlijk al op verschillende plaatsten in de Surinamerivier gezwommen maar overal is hij zo anders. Op deze route lagen namelijk gigantische rotsblokken in de rivier. Net alsof je tussen de hunebedden in Drenthe loopt, maar dan in een bootje. Deze lagen ook onder het wateroppervlak dus gelukkig hadden we een betrouwbare stuurman die het laag op het water liggende bootje mooi tussen de rotsen door kon varen. Onderweg werden we nog verrast door wat stroomversnellingen. Het was net kajakken maar dan anders. Na deze prachtige boottocht kwamen we aan bij het eiland. Een prachtig eiland met hele mooie houten hutjes waar we die nacht in zouden gaan vertoeven.
We hebben even snel onze kamertjes ingericht en hebben daarna een wandeling over het eiland gemaakt. Echt prachtig was het, wat een natuur! Wat een rivier! Wat een uizicht! Zo mooi!

Daarna heeft onze buschauffeur een lunch voor ons gemaakt met vis (ik begin het nog lekker te vinden ook), sperziebonen en rijst, heerlijk! De mensen kunnen hier koken, echt koken.
Daarna hebben we onze modieuze zwemvesten weer aangetrokken, deze keer waren ze groen. Die kleur stond me al iets beter. (ghehe :D) We gingen aanmeren bij twee Marrondorpen. We hebben gekeken hoe ze er wonen en leven. Zo indrukwekkend, echt om stil van te worden. Je kan je niet voorstellen dat mensen zo leven. Zo mooi om te zien hoe ze echt leven van de natuur. Ze zijn zo afhankelijk maar tegelijkertijd redden ze zich zo goed. Toen we het ene dorp uit waren hebben we een stuk door een groot stuk woud gelopen. Echt een prachtige wandeling. We zijn weer prachtige planten, dieren en bomen tegen gekomen. Ook kwamen we vrouwen en kinderen uit de omliggende dorpen tegen. Zij waren hout en bladeren voor het eten aan het halen. Dit droegen ze mee op hun hoofd en op hun ruggen zaten kindjes met een doek gebonden. Helaas mochten we ze niet op de foto zetten.(al zijn er toch van achter stiekem wat foto’s gemaakt, zo mooi om te zien.) Ik heb hier thuis ook nog geprobeerd met een wasmand op m’n hoofd te lopen, helaas was dit niet zo’n succes.

Na een wandeling van een half uurtje kwamen we aan bij het tweede Marrondorp. Deze lag vlak bij een vliegveld. Nouja een vliegveld. Het was een grote grasvlakte. Het was net Nederland maar dan zonder koeien. Maar wat een uitzicht weer, zo mooi allemaal. Alle plekjes zijn hier stuk voor stuk zo bijzonder. In dit tweede dorpje woonden vrij veel mensen. Overal zag je prachtige mensen wonen en zoveel mooie kinderen. Helaas mochten we ook hier geen foto’s maken. Deze mensen geloven dat hun ziel vastgelegd kan worden op een foto. En ze hebben nare ervaringen met mensen die foto’s van hun maken. Ze zagen zichzelf een paar weken later vaak terug in tijdschriften, bladen en op tv. Hier waren ze niet zo blij mee, daarom zijn ze voorzichtig. Maar wat een sfeer hangt er in zo’n dorpje, geweldig, zo bijzonder. Zo terug in de tijd. En waren een aantal kinderen die schildpad hadden gevangen voor het avondeten en er liepen papegaaien op het erf. Hier is het zo normaal maar voor ons des te meer zo bijzonder. Toen we het dorp bijna uit waren kwamen we bij een gigantisch voetbalveld. Het was zo ongelijk dat je meteen je enkels zou breken en de zijlijnen waren schots een scheef. Rondom het veld hadden vele mensen uit het dorp zich al verzameld. Van jong tot oud, en mannen en vrouwen. Het voetbalteam uit het dorp ging hier voetballen tegen een voetbalteam uit Nederland. De groep uit Nederland was een elftal vol mannen op leeftijd. Zij gaan vijf Marrondorpen langs om te voetballen tegen de Surinamers voor een stichting. Ze werden gesponsord door Ajax en hadden mooie tenues. Omdat de mannen nogal op leeftijd waren(de oudste was 81) moesten ze nogal eens gewisseld worden. Op een beetje een lacherige toon vroeg een van de mannen aan ons of we niet mee wilden doen. Dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. Ik had de tijd daarvoor vol verbazing staan kijken, wat geweldig!
Ik twijfelde geen moment en trok snel een tenue aan. Dit zorgde voor gelach en verbaasde blikken aan de Surinaamse kant. Ik vond het des te leuker. Na zo’n 5 minuten werd er gewisseld en mocht ik in het veld. Geweldig om een potje voetbal te spelen. Wel respect voor die mensen om in die hitte te voetballen. Na 5 minuten had ik al een toet als een tomaat. De Surinamers waren wel duidelijk sterker en aan mij hadden ze ook niet zoveel omdat ik constant buiten spel stond haha. Maar het was geweldig om te zien hoe de bevolking in gejuich uitbarstte toen de Surinamers scoorde. Zo leuk, dan zie je echt dat het een eenheid is.
Na ongeveer een kwartiertje voetballen moesten we helaas verder met de boot, dus wat de eindstand is geworden weet ik niet. Maar wel weer een hele leuke ervaring rijker.

Even later zijn we met de boot terug gegaan naar het eiland om lekker te gaan eten. Maar omdat ik het zo warm had van het voetballen zijn we eerst nog de rivier ingegaan om ons te wassen en lekker te gaan zwemmen. Het was inmiddels al redelijk schemerig, dus het was geen koud kunstje om een weg door de rivier te banen. We hebben even lekker in de soelaas gelegen. (stroomversnelling) Gelukkig waren we allemaal met mannen op pad die ons weer uit de rivier hebben geholpen. De stroming was best sterk en er zaten wat verraderlijke gaten.
Toen we lekker hadden gegeten was ik eigenlijk best moe. Samen met Connie heb ik even tot 22:00 geslapen. Toen moesten we weer uit bed want we zouden de rivier op gaan om kaaimannen te gaan zoeken. Het was inmiddels heel donker maar er was wel weer een schitterende sterrenhemel. Gewapend met muggenbandjes, muggenspray, lange kleren en een modieus zwemvest klommen we weer in het wankelende lage bootje. Daar gingen we dan. Ik vroeg mezelf af: Ben ik wel goed wijs dat ik in het donker in een wankelend (lek!) bootje, mee ga met een vreemde bootman die met een rotvaart over de rivier vaart waarin allerlei stenen liggen en waar we ook nog eens op zoek gaan naar hongerige kaaimannen? Het antwoord is natuurlijk en geheel vanzelfsprekend: NEE. Dat is vragen om moeilijkheden.
Gelukkig hebben we geen moeilijkheden gehad. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd was als we op een steen waren gevaren, haha. :D Maarja alles went. Dacht ik een paar weken geleden nog dat ik aan een achtbaantaxirit ook niet ging wennen, nu slaap ik elke middag als een roosje in de taxi. En zo is het ook in zo’n bootje. Je went zo snel aan de mensen hier en je gaat ze vertrouwen. Je moet wel want zonder hen ben je niks in de jungle van Suri. Maar het is allemaal niet voor niets geweest. Na heel wat gezoek met zaklampen hebben we er een aantal gezien. Voornamelijk de rode ogen van die beesten. Want zo gauw je dichter bij kwam gingen ze onder water. Maar toch hebben we er een van heel dichtbij gezien. Heel bijzonder, hoe geruisloos die beesten zich door het water voortbewegen. Onderweg werden we ook nog twee keer onaangenaam verrast. In de Surinamerivier zitten namelijk veel springvissen. Dit zijn visjes die als het ware op het watervlak liggen. Zij kunnen wel twee meter ver, en een meter hoog springen op het water. Een paar visjes waren zo lollig om bij ons in de boot te springen, en dat vond ik echt niet tof. Ik hou echt niet van vissen, niet om te eten maar als helemaal niet als ze nog leven. Iel! En al helemaal niet van die fladderige springvissen. Het was hartstikke donker dus je hoorde de vis alleen in de boot springen maar je zag hem niet. Des te enger. Ik zat half met mijn voeten over de rand van de boot, er op dat moment niet aan denkend dat de rivier ook vol piranha’s en kaaimannen zit haha. Gelukkig had de boot een soort van dubbel bodem en was deze lek. Waardoor de vis in het onderste gedeelte van de boot viel, pfieww! Dat was me het avontuurtje wel weer. Een achtbaan is er niets bij. Op een gegeven moment dachten we een kaaiman heel goed in het vizier te hebben. Heel langzaam voer de bootman de boot richting het punt waar we de ‘ogen’ van de kaaiman zagen. Iedereen zat in opperste concentratie en doodse stilte naar een en hetzelfde punt te turen. We kwamen steeds dichter bij… Tot iemand plotseling heel droog zei: Nee man, het is gewoon een boot. Iedereen was even verward en na een keer schudden met m’n hoofd zag ik dat we inderdaad naast een bootje stonden, hahahaha. Okeeeeee.
Na zo’n anderhalf uur rond te hebben gevaren gingen we terug naar het eiland. Hier hebben we nog even gezellig wat gedronken en daarna zijn we ons bedje ingekropen. We hebben de volgende ochtend heerlijk uitgeslapen. Als ontbijt kregen we een kipburger. Daarna zijn we naar de rivier gegaan onze tanden te gaan poetsen en ons te gaan wassen. Hier zijn we nog een paar uur blijven hangen. We zijn ook nog naar een eigenlijk verboden plek van het eiland geweest. De stroming is hier eigenlijk te sterk. Toch hebben we hier nog even tussen de rotsblokken gelegen. De zon was heel fel en dat hebben geweten. ’s Avonds waren we allemaal nogal rood. (gelukkig inmiddels bruin) Om 2 uur hebben we onze spullen gepakt en zijn we weer richting de stad vertrokken. Ik heb de hele terugweg niet kunnen slapen. De weg was nogal slechts. Ik heb nauwelijks op het bankje gezeten. Ik was zo’n beetje de hele weg aan het stuiteren, en heb minimaal 80 keer bijna met m’n hoofd tegen het plafon gezet.
Maar al met al was het weer een geweldig weekend, zeer geslaagd! Aankomend weekend gaan we naar Matapica om daar ’s nachts te gaan kijken hoe zeeschildpadden er hun eieren leggen. In het fotoalbum heb ik twee nieuwe links gezet. Eentje met foto’s van stage en een van de trip van afgelopen weekend.

Veel liefs Ciel


Ps. Iedereen ook weer heel erg bedankt voor de leuke reacties op mijn site, smsjes en mailtjes. Ik vind het leuk om te lezen hoe iedereen met me meeleeft en geniet van m’n verhalen en foto’s. Familie Stemerdink en Marloes bedankt voor jullie kaartje, heel erg leuk!