Primitief?

Nee voor Surinaamse begrippen leven en ‘wonen’ wij absoluut niet primitief. We komen uit Nederland, zijn blak en dat betekent dat we de euro vertegenwoordigen. Met andere woorden: je bent rijk. Waar iemand van de lokale bevolking 5 SRD voor betaalt betaal jij het dubbele of soms nog meer, €1 is ongeveer 4 SRD.

Wij zitten hier in een mooi complex met alle voorzieningen bij de hand. We kunnen ons douchen met warm water. Dit is een hele grote luxe is Suriname, dit heeft bijna niemand.
Laura de vrouw hier in het huis regelt alles voor ons. Samen met mevrouw Deekman en de huismeester meneer Rosevelt zorgen ze dat alles goed voor elkaar is. Ze repareren kapotte spullen, regelen trips en komen gezellig een praatje maken. Heel gezellig. Laura is een gehaaide tante en is als een moeder voor ons. Ze dingt af, ze laat ons kennis maken met de service van de Surinamers en de eigenwijze kanten van de Surinamers. Ze wil dat de bevolking ons met respect behandeld, onze wil is wet. Dit voelt heel apart…
Laura doet hard haar best om ons een super leuke tijd te bezorgen. Ze wil dat haar gudu’s een onvergetelijke tijd hebben. Gudu is het Surinaamse woord voor schat, zo noemt ze ons steeds.

Vanmorgen zijn we om 9u met een busje opgehaald om een wandeling door Paramaribo te maken. Maar we gingen eerst nog naar een pinautomaat om Surinaamse dollars te pinnen. Het is grappig om te zien dat als je geld uit de automaat komt er een waarschuwing in beeld verschijnt dat je je pincode niet moet vergeten en deze aan niemand mag doorgeven. Voor ons heel vanzelfsprekend. Ook kreeg je niet een paar briefjes van een hoog bedrag uit de automaat, je kreeg echt een pak van wel 30 biljetten, heel bijzonder.. Naast de pinautomaat zat een bakkertje waar we ontbijt hebben gehaald. Bij de deur stond een zwerver om de deur open en dicht voor ons te doen om zo geld te verdienen. Nadat een van de studenten vriendelijk had gezegd dat dit onszelf ook lukte lachte hij vriendelijke en mompelde nog wat.
Nadat iedereen wat lekkers had gehaald stapten we weer in het busje en gingen we naar het centrum. Hier zijn we eerst naar een groot warenhuis gegaan om dingen als een klamboe, handdoeken, shampoo, wasmiddel etc etc te kopen. Dit gaat ook op een aparte manier. Er liep iemand met je mee in de winkel schreef op elk artikel dat je ging kopen een nummer. (geen idee waar dit voor was) Ook staan er overal bewakers in en voor de winkels met grote knuppels. Toen we alles hadden gingen we naar de kassa. Hier stonden twee vrouwen achter. Een van hen scant de artikelen en de ander pakt ze in. En dit gaat me in een tempo…
Een voor een pakte de caissière de artikelen. Nu zul je denken dat gaat in Nederland ook zo, maar daar gaat het wel 20 keer zo snel. Nadat er een artikel gescand was werd er weer even rondgekeken of even een praatje met de collega gemaakt en dan werd er weer eens een volgend artikel gepakt. Ze keek zelfs tussendoor naar een soapserie die op een grote LSD-tv in de winkel werd afgespeeld. Alles op zijn tijd.

Hierna zijn we nog even door de stad gelopen langs verschillende winkeltjes. Daarna hebben we nog een lekkere panini met ijskoffie gegeten en gedronken. Maar goed ook, want even daarna was er weer een tropische regenbui. De straat stond meteen blank. Maar enkele minuten nadat het gestopt was met regenen was het ook alweer weggetrokken. Hierna zijn we nog even naar het Flexible Stagebureau gegaan. (de organisatie waar wij geboekt hebben) Zij zitten gevestigd op een andere locatie. Het is een leuk knus kantoor met vriendelijke medewerkers. Er was zelfs een kantoorruimte in de openlucht.

Dat het begrip service hier hoog in het vaandel staat bleek wel toen we gisteren boodschappen gingen doen. Met zijn allen gingen we in een taxibusje. We gingen naar een gigantische supermarkt waar naar ons idee heel weinig in stond aan stellages. (vergeleken met Nederland) Brede gangpaden en alles zag er keurig netjes uit. Toen we alles van ons lijstje hadden reden we met een volle kar naar de kassa. Laura stond al op ons te wachten.
De producten werden heel langzaam een voor een gescand. Vervolgens werden alle producten in plastic tasjes gepakt. En dit ging alles behalve efficiënt. Ik wilde helpen met het inpakken van de tasjes. Maar Laura zei meteen dat ik dit niet mocht doen. Het is een service van de winkel en je beledigd de mensen als je hun werk uit handen neemt. Heel apart. Uiteindelijk gingen we met zo’n 20 tassen de deur uit. Deze lagen in een winkelwagentje die door een medewerker van de winkel naar het busje werd gereden. Toen alle tassen van iedereen ingeladen waren gingen we weer richting het appartement.

Nadat de boodschappen uitgeladen waren zijn we met zijn allen naar een sportcentrum hier in de buurt gelopen. Er is een fitnessruimte in de openlucht, een zwembad, tennisbanen, voetbalveld, voetbaltafel, pooltafels enz. Het is namelijk een gesloten sportcentrum. Alleen als je hier lid van bent kom je binnen. Omdat we eigenlijk wel graag naar een zwembad willen om af te koelen naar stage hebben we er een kijkje genomen. Toen we aankwamen werd er zwemles gegeven. En dat gaat niet zoals in Nederland in relatief kleine groepen. Nee, hier lag het hele zwembad vol met kinderen van jong tot oud. Heel massaal. Iedereen zwom in lange banen achter elkaar. Iedereen deed wat anders en de zwemjuf stond vanaf de kant allerlei dingen naar de kinderen te roepen. De ouders zaten naast het zwembad toe te kijken.
Toen we verder liepen in het centrum struikelde in bijna over een poes. Die liggen daar overal op straat languit de slapen op hun rug. Je moet dus wel uit kijken waar je loopt zelfs in zo’n sportcentrum! Ook krioelt het van de zwerfhonden. Laura heeft ons hiervoor al gewaarschuwd omdat ze vaak allerlei rare ziektes bij zich dragen, je komt ze echt overal tegen.

Ook hebben we nog een presentatie gehad over de regels hier in huis. Het is allemaal best streng. De Surinamers zijn heel erg schoon, al zou je dat niet zeggen als je hier in de stad rondloopt. Er mogen nergens lege flesjes of wat kruimels liggen en de vuilniszakken moeten elke dag weggegooid worden in verband met ongedierte. Ook de was mag absoluut niet buiten in het zicht op worden gehangen. Dat is echt ‘not done’ in deze buurt. We wonen in een relatief rijke en mooie buurt. Dit viel ons ook zeker op toen we vandaag door de stad reden met het busje. In het centrum zie je echt heel veel pauperbuurten. De huizen hebben hier geen ramen en zijn gemaakt van afvalmateriaal. Dat is een heel verschil met de huizen in onze buurt. Deze zijn een stuk mooier. Toch zijn er ontzettend veel Surinamers die in arme buurten wonen maar wel in de mooiste auto's rond rijden. Prioriteiten stellen noemen ze dat.. :p Ze geven liever het geld uit aan een mooie auto dan aan een likje verf of goede bouwmaterialen vertelt Laura. Ze kennen hier geen vuilnisemmers of containers. Volle vuilniszakken staan op een soort standaard langs de weg. Niet op de grond, dan worden ze aangevreten door allerlei dieren. In het centrum is dit heel anders. Hier ligt veel troep op straat en er zitten hele diepe gaten in de weg. Mochten ze echt te diep worden (te diep is hier zo’n halve meter) worden er een paar stokjes in het gat gestoken en wordt er een lintje om gewikkeld. Je moet er zelf maar voor zorgen dat je niet in het gat terecht komt. Soms lijkt het verkeer hier net een computerspel waarin de auto’s proberen elkaar net niet te raken, levensgevaarlijk! Zeker met zo’n slecht wegdek. Tijdens de busrit kwamen we ook langs een kerkhof. In tegenstelling tot te grijze stenen in Nederland zijn ze hier allemaal in vrolijke kleuren geverfd. De doden worden hier ook met veel muziek en dans naar hun laatste rustplaats gebracht.

In Paramaribo zie je ook weinig reclameposters. Reclameborden kennen ze wel, maar veel reclame wordt op de muren geschilderd. Dit ziet er overigens erg mooi uit! Ook vele gebouwen zoals bijvoorbeeld de Richenel Sloteschool (een van de scholen waar een aantal studenten van de Pabo gaan stagelopen) zijn mooi beschilderd. De school was net uit toen we er langs reden. Er staken tientallen jonge kinderen in schooluniformen zomaar de straten over tussen al het claxonerende verkeer. Een klaarover is hier geen overbodige luxe. Verkeersborden en richtingaanwijzers doen ze hier niet aan. Degene die het hardste op de claxon drukt en het meeste lef heeft krijgt/neemt voorrang. Het verkeer is dan ook een grote herrie.

Helaas is het tot nu toe nog niet gelukt om foto’s te uploaden op de site. Ik hoop dat dit komt doordat er nu veel mensen tegelijk op internet zitten en dat ik het straks wel lukt.
Dan geef ik zo gauw mogelijk de link door.

Morgenvroeg om 9:00 hebben we een afspraak op onze stageschool, we worden met de taxi opgehaald. Ik ben benieuwd wat voor een rit dit weer gaat worden…

Liefs uit hartje Paramaribo