Slibgevaar? Gassen maar!

Lieve allemaal,
Hier weer een berichtje uit de tropen.
Iedereen weer heel erg bedankt voor de leuke en lieve berichtjes, ik doe m’n best om ze zoveel mogelijk te beantwoorden. Joyce, Jolien en Oma bedankt voor jullie kaartje, heel erg lief, ze hangen allemaal op het miniatuurprikbordje op m’n kamer. Ik had de mijne ook willen posten, maar de frankeermachine was kapot, en de vrouw wist niet wanneer die gemaakt werd, als het op z’n Surinaams gaat kan dat nog wel eens even duren…
Hieronder weer mijn belevenissen van de afgelopen week:

Dacht ik in Nederland nog: ‘Oh doordeweeks lekker de middagen vrij, dan kan ik leuke dingen gaan ondernemen, het land verkennen en mooie dingen gaan bekijken.’ Nu denk ik: Thank god hebben we de middagen vrij om aan stage te werken en om siesta te houden. Stage is hier zo vermoeiend, je bent constant de kinderen aan het corrigeren. Lesgeven komt hier zo’n beetje op de laatste plaats. De kinderen moeten opgevoed worden, dat ze echt kennis op doen en iets leren is bijzaak vertelde de directrice ons. Dat de kinderen echt opgevoed moeten worden is ons de eerste dag al wel opgevallen, kinderen wordt thuis niets bijgebracht. Dat is hier echt de taak van de school. En dat het vaak hardhandig en gepaard gaat met dingen die je liever niet ziet moeten de kinderen en ik maar voor lief nemen. Dat is hier nu eenmaal zo, dat verander je niet in 7 weken, waarschijnlijk niet eens in 7 jaar. Daarom is het soms maar goed dat de kinderen hier niet beter weten, al merken ze heel duidelijk verschil tussen mijn mentor en mij.

Op stage gaat het steeds beter, ik raak steeds meer gewend aan de (Surinaamse) mentaliteit van de kinderen, en de kinderen raken steeds meer gewend aan mijn blonde haar en rare accent. Ze snappen niet dat ik blond haar heb, vind ik zwart dan niet mooi? En waarom ben ik zo blank? Die vragen komen steeds meer los. Ik merk dat de leerlingen erg nieuwsgierig zijn naar Nederland. Een aantal zijn er ook al eens geweest, en velen dromen ervan om te gaan wonen. Net als veel ouders en leerkrachten hier. Elke morgen komt er een moeder bij de deur, die me elke dag weer helemaal de hemel in prijst. Is het niet om mijn karakter of mijn lach dan is het wel om m’n kleding, echt lief. Ouders zie je hier trouwens nauwelijks op school. Veel kleuters komen alleen naar school en gaan weer alleen naar huis. Sommigen komen en gaan met hun broer en zus. Een heel raar idee vind ik dat.

Ik merk nu wel dat het sfeertje in de klas steeds ontspannender en gezelliger wordt. De kinderen vertellen spontaan verhalen over een inbraak in hun huis, hun dode hond of een zieke tante. Niet altijd even leuke thema’s maar wel een goed teken. En ik leer de kinderen zo steeds beter kennen. Vrijdag was mijn mentor er niet en mocht ik de klas alleen draaien. ( het is hier sowieso elke dag weer een verassing of je de klas alleen draait of dat er een groepsleerkracht aanwezig is) Maandag en woensdag heb ik zelfs een klas met 80 kleuters gedraaid omdat de groepsleerkrachten van alle andere klassen afwezig waren. Toen voelde ik me echt meer politieagente dan juffie. Je moet hier dus echt van alle markten thuis zijn…

Maar goed, vrijdag had ik nog wat tijd over en besloot met kinderen de kast met puzzels op te ruimen. Dit was heel erg nodig, bleek al na enkele minuten toen er mij 3 dikke zwarte torren tegemoet kwamen van ongeveer een eetlepel groot… Iell! Gelukkig had ik een lief jongetje in mijn klas die ze binnen 5 seconden alledire tot een dubbeltje had getransformeerd. Maar de dierenparade was nog niet voorbij, enkele seconde later sprong er een gigantische sprinkhaan tussen de houten kralen omhoog.. Aaah! (al was hij best mooi) Toen ook deze niet heel erg gewenste bezoeker buiten de deur was gezet kon de safaritocht door de puzzelkast verder gaan. Maar omdat ik de eerste bezoekers allemaal wel heel veel van het goede vond, met in mijn achterhoofd dat er ook nog wel eens wat kikkers in de kast konden zitten heb ik maar een paar kinderen aangewezen die de puzzels uit de kast mochten halen. (heel pedagogisch:D)
Het toppunt was toen echter nog niet bereikt, al wist ik op dat moment nog niet dat die over enkele seconden wel zou gaan komen… En ja hoor, ik liep net even naar de prullenbak toen ik opeens een groepje meisjes heel hard hoorde gillen. Snel ging ik naar de kast en keek voorzichtig tussen de hoofden van de kinderen door en wat ik daar aantrof leek wel een kast met levende bamislierten! Op de hele bodem van de kast krioelden wel duizenden houtluizen die eruit zagen als maden, rrrrrrrrr… Ik heb snel een kind met een boodschap op stap gestuurd voor de directrice om met insectenverdelger te komen, werkelijk alles zat onder. Hele puzzels waren kapot gegeten door die beestjes, niet alleen heel vies maar ook erg zonde omdat er al zo weinig materaal is.. Volgende week is de volgende kast aan de beurt, ik wil er nu nog niet aan denken wat ik dan allemaal ga tegenkomen..

’s Avonds gingen we weer lekker uit eten. Dit keer bij de Zanzibar, een leuke, gezellige ogende tent met cocktails. Maar aan de definitie van de uitspraak ‘schijn bedriegt’ werd hier al snel voldaan. We konden hier niet met een groep van 12 personen eten, want de tafels op het terras stonden vast en konden dus niet tegen elkaar geschoven worden. Oke teleurstelling 1, we gingen verspreid zitten aan drie tafels. Uiteraard hebben we meteen getest of de tafels vast stond, maar niets bleek minder waar, je kon er zo een stukje mee gaan wandelen. Al gauw volgde teleurstelling 2, de cola smaakte meer naar water dan naar cola, waarop we maar een cocktail hebben besteld. Deze was wel lekker! We kregen allemaal de kaart voor ons waarop snel teleurstelling 3 volgde. Er stonden varkenskoteletten op de kaart alleen het sausje was bij niemand van ons allen bekend. Dus toen de serveerster de bestelling op kwam nemen vroegen we vriendelijk wat het voor een saus was. Met een nors gezicht zei ze dat ze het niet wist, maar dat ze het wel even voor ons wou vragen in de keuken. Een eigenaardige bijkomstigheid was dat er op de kaart nogal weinig gerechten stonden, dus dat het dan redelijk vreemd is dat je dan als serveerster niet weet wat er in de gerechten zit. Maar goed. Al gauw kwam ze terug uit de keuken met een nog eigenaardiger antwoord. De chefkok was die avond helaas afwezig en niemand uit de keuken had een flauw idee wat er nu in het sausje kon zitten. Hieruit kun je dus ook afleiden dat de saus gewoon in een tuperware bakje in de koelkast staat om vervolgens opgewarmd en geserveerd te worden.
Maar het mooiste moet nog komen. De serveerster wist ons met een stalen gezicht absoluut te verzekeren dat we er niet dood aan zouden gaan. (hahahaha wie heeft dat een serveerster ooit horen zeggen) Dat zou er nog eens bij moeten komen. Na al deze informatie die eigenlijk geen informatie bevatte besloot ik toch maar een ander gerecht te kiezen, en ja ik leef nog steeds. Na een paar uur vol teleurstellingen gingen we nog even naar La Caff, de tent waar we elke vrijdag eigenlijk heen gaan. Maar we zijn redelijk op tijd naar huis gegaan omdat we de volgende morgen heel vroeg weg gingen om op trip te gaan. (een heel verstandige keuze is achteraf gebleken)

Zaterdagmorgen was het dan eeeeeindelijk zo ver, de eerste trip naar het binnenland van Suriname. We vetrokken om 07:00 met een busje vanaf Felisa. We zouden na drie uur rijden aankomen bij Brownsberg, onze bestemming van die dag. Het eerste gedeelte rit zaten we geheel ontspannen met een lekker muziekje half slapend in de bus. Het tweede gedeelte echter was minder ontspannend. Eenmaal bij de voet van Brownberg aangekomen stond ons een hels avontuur de wachten, genaamd de tocht naar boven. De weg ernaar toe was een glijbaan van rode klei, het had flink geregend de afgelopen dagen dus dat werd dolle pret! Schommelend, glibberend en bijna kantelend van links naar rechts reden we de eerste kilometers over de weg. Grote plassen op de weg gevuld met tomatensoep passeerden we. De weg was daar nog redelijk recht, maarja als naar een top van een berg wil moet je natuurlijk naar boven. Zo gezegd, maar niet zo gedaan. De weg was erg smal, maar het was een eenrichtingsweg, een leuke bijkomstigheid. Daarom moest de chauffeur alle bochten toeterend door om eventuele tegenliggers te waarschuwen voor zijn aanwezigheid om het hoekie. Op een gegeven moment stopte de bus en moest iedereen zoveel mogelijk achterin gaan zitten om meer grip te hebben om de gladde klei. Toen ging het avontuur pas echt beginnen. Terwijl iedereen in de bus steeds stiller en bleker werd, kreeg ik steeds meer kleur en genoot ik des te meer. Ik hou wel van een avontuurtje! :D
Glibberend langs de afgronden vervolgend we onze weg naar boven tot we niet meer verder konden. Voor ons was een auto in een slip geraakt en horizontaal op de weg beland, onze mannen moesten ff helpen met de auto optillen en weer recht op de weg zetten omdat wij anders ook niet verder konden. Zo gezegd,zo gedaan. Maar nadat iedereen dit had gezien en dondersgoed wist dat wij deze bocht ook nog doormoesten vonden velen het wel een beetje eng worden. Ik vond het eigenlijk alleen maar leuk. De rit werd weer voortgezet en sommigen waren al afscheidsboodschappen aan het inspreken op hun camera. Na enkele minuten gillen, handjes vast houden, ogen dicht knijpen en meeleunen naar de goede kanten waren we de bocht dan toch eindelijk doorgekomen. Een welverdiend applausje voor onze chauffeur uiteraard. Deze scenario’s voltrokken zich nog zo’n half uur en toen waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. We leefden allemaal nog en zeiden met een lachend gezicht dat we straks ook nog weer naar beneden moesten, ha-ha. (uiteraard was het lachen niet door iedereen van harte) Maar ik verheugde me er al weer op!
Gek genoeg zijn we het hele stuk geen enkel bordje van slibgevaar tegen gekomen, in Nederland zou je er op dit traject minimaal 68 tegen zijn gekomen. Ik denk dat het motto van de chauffeur was: Slipgevaar? Gassen maar. Koeltjes heeft hij de hele weg het busje met een hand naar boven gestuurd.

Omdat we nog niet genoeg avontuur hadden gehad voor deze dag, gingen we doen waarvoor we gekomen waren. Wandelen door de bush. :D Verkleed als echte backpackers compleet met pet en rugtas (maar dan wel weer zonder zonnebril aan een touwtje, landkaart en verrekijker) zetten we onze eerste stappen in het tropische regenwoud van het mooie Suriname. Vol goede moed volgend we de kronkelige maar ongelijke verraderlijke paadjes door het woud. Vele boomwortels liggen hier bloot dus je moest goed uitkijken waar je loopt. En net als de weg lag hier ook overal glibberige rode klei, een extra uitdaging dus! Tussen het kijken naar de grond door had je ook ruim te tijd om al het prachtige groen om je heen te bewonderen. Wauw, wat een natuur! Zo ontzettend mooi en het rook ook echt lekker. We hebben ook een aantal hele mooie dieren gezien, veel gekleurde hagedissen, mooie grote vlinders, en zelfs brulapen. Echt heel gaaf om mee te maken. De apen waren duidelijk minder vereerd door ons bezoek. Toen ze doorhadden dat we foto’s van ze maakten werden we bekogeld met takjes en vruchten, eeeeen bedankt! :D Na zo’n anderhalf uur lopen kwamen we aan bij onze eerste bestemming: de Leon waterval. We hadden hem in de verte al gehoord, maar om te zien was hij nog mooier. Wat gaaf! Het water was zo helder en zo schoon. Je kon het zo drinken.
Het water was eerst best koud, maar daarna was het heerlijk. Nadat we er mooie foto’s hadden gemaakt stond je voor de keuze of je nog verder wou dalen naar een ander waterval of je bleef hier. Ik was nog wel erg benieuwd naar de andere dus besloot nog met een groepje verder te dalen. Gewapend met alle toeristenspullen en een stok om nog enig houvast te hebben op de glibberige hellingen vervolgden we onze weg. Na zo’n uurtje lopen kwamen we ook bij de tweede aan. We zagen hem al van verre, toen stonden we nog op een hoge helling. We waren al gewaarschuwd, het laatste stuk is heel erg glad door de regen, je gaat geheid vallen. En ik zou geen Cilia heten als ik niet languit van die helling zou gaan. Daar hoefde ik overigens geen moeite voor te doen. Er was echt geen houden aan. Rood als een vuursteen bereikte ik de waterval. Ik heb me eerst maar even gewassen, en vervolgens lekker genoten van de mooie natuur en de nog mooiere waterval. Hier waren ook wat andere dieren te vinden. We hebben grote zoetwaterslakken gezien en feloranje krabbetjes, echt heel erg mooi! Ook hier hebben we weer mooie foto’s gemaakt, die zal ik zo snel mogelijk in het album zetten.

Omdat we ook de tweede waterval bezocht hadden waren we een heel stuk gedaald. We moesten dus weer een heel stuk omhoog klimmen naar het beginpunt waar ons eten te wachten stond. Dit was erg vermoeiend met natte kleren en die gladde klei… Ook zaten m’n benen al weer helemaal onder de klei toen we net de eerste klimming hadden gedaan, we hadden nog zo’n 1,5 uur voor ons. Toch is m’n conditie me niet tegen gevallen. (lang leve het elke dag een uur fietsen!) Ondanks dat we continu in de schaduw hebben gelopen hadden we het zo warm en we hadden zo’n honger. We hebben onze tassen afgezocht naar eten, we vonden nog een verdwaald pakje Sultana en een bacoven, (thank god!) anders hadden we het waarschijnlijk niet gered.. haha
Eenmaal aangekomen bij het begin stond er een heerlijk lopend buffet van bami, nasi, gebakken banaan, salade, komkommer, kip etc etc voor ons klaar. Heeeeerlijk, heb toen ongeveer gegeten wat ik normaal ik een week eet. :D Daarna snel even wat droge kleren aangetrokken en toen kon de daling met de bus weer beginnen, hoera! :D
Dit keer mochten we gewoon allemaal verspreid in de bus zitten, de tocht kon weer beginnen!
Ik had weer een mooi plekje bij het raam bemachtigd vlak langs de bomen en de afgronden.
Ik heb er alleen niet heel veel van meegekregen, door het hobbelen dommelde ik zo langzaam in slaap. Waar de anderen strak stonden van de spanning en hun ogen minimaal 3 centimeter vergroot waren lag ik rustig weg te dommelen. Toen ik wakker werd zaten we al weer op de weg. Het begon tegen die tijd al te schemeren. We zijn nog op twee plekken gestopt, om nog wat mooie foto’s te maken. Echt prachtig uitzicht over een grote rivier. (zie de foto’s)
Daarna zijn we allemaal half dromend weer naar Paramaribo-city gereisd. Het was een geweldige dag, op naar de volgende binnenlandse trip!


Veel liefs uit Paramaribo-City


Ps. Morgen gaan we het Holi Paghwa feest vieren in de stad. Het is een hindoestaans feest dat elk jaar op 1 maart gevierd wordt. Het is een groot feest ter ere van het nieuwe jaar, de lente en de overwinning van het goede op het kwade. Er is veel dans, zang, eten en de mensen bestrooien elkaar met gekleurd poeder, parfum en gekleurd water. We hebben vandaag al een wit outfit in de Maretraite-Mall(een groot winkel centrum) gekocht, dat schijnt voor veel mensen de dresscode te zijn zodat je alle kleuren goed kunt zien. Ik ben heel benieuwd! De camera gaat uiteraard mee en misschien heb ik morgenavond al wel even tijd om nog even te vertellen hoe het was.